De dood is soms een geschenk: ik neem de tijd, ik krijg de tijd, ik hoeft niet te presteren, voelen gaat vanzelf en zo ook de verbinding met mijn zussen. Ik voel me vol met leven.
Er klapte iets open onder mij, doordat mijn oma dood is. Er is iets klaar in de familie-lijn in mij: jezelf buitengesloten voelen, minderwaardig achten, iets daarvan was van mijn oma. Mijn moeder heeft de andere kant gepakt: ik ga staan, ik pak mijn plek, ik maak een sterke verbinding met mijn kinderen en geef hen ruimte. Maar ik weet nu: ook allemaal vanuit dat buitengesloten gevoel, het niet gezien zijn door mijn oma. ‘Als mama dan niet van mij houdt en ik krijg niet wat ik nodig heb (haar goedkeuring, haar liefde), dan regel ik het allemaal zelf wel.’ En dat moest perfect zijn natuurlijk.
Ik wil(de) altijd alles perfect doen, geen last zijn, angstig om geen tweede kans te krijgen en buitengesloten te worden. Alles of niks, het leven of de dood. Mijn oma is dood. Wat een bevrijding van de angst voor buitensluiting. Er valt iets weg onder mij. Het was allemaal maar een idee, een vastgeraakt stuk, een gevangen, bevroren energie. En nu in het licht van de dood, voelt mijn oma vrij en springlevend.
Wat is dood, wat is leven? Als je zoveel hebt vastgezet in je gedachten, in je lichaam: wat is dan leven? Als ik voel dat er van alles vrijkomt bij de dood van mijn oma? Wat is dan dood?
Zoveel vragen: ik praat er graag met jullie over in de vrouwengroep. Onderzoeken, ervaren, erbij blijven, anderen horen, je laten raken. Geen antwoorden, maar het effect ervaren van de vragen. Doe je mee?
#voorouders #vrouwenlijn #levenslust #bewustwording #persoonlijkeontwikkeling #levenendood